Istota rozwodu-perspektywa dorosłych
Rozwód wywołuje ogromne emocje – zasadnicze dla ludzkiego życia
Rozwodzący się nie wszystkich emocji bywa świadom, nie wszystkie emocje może lub decyduje się ujawnić, nie z wszystkimi potrafi sobie poradzić. Rozwód jest doświadczeniem nieporównywalnym z niczym (najbliższa jest mu śmierć lub utrata bliskiej osoby, ale w przeciwieństwie do powyższych może nieść obietnicę pozytywnych zdarzeń, może złagodzić stres i zmniejszyć poczucie braku szczęścia). Rozwód to specyficzna kategoria kryzysu życiowego, niesie z sobą nowe problemy i nowe rozwiązania, powoduje wewnętrzne i zewnętrzne zmiany życiowe,
Etapy rozwodu:
W sferze emocjonalnej rozwód przebiega w trzech etapach:
- I etap ( najostrzejszy): od spotęgowania poczucia braku szczęścia do decyzji o rozwodzie i wyprowadzki jednego z małżonków z domu, rosnąca złość, depresja, dezorganizacja życia, czasami przemoc,
- II etap ( przejściowy): trwa od kilku miesięcy do dwóch lat Może nastąpić pozbycie się ograniczeń seksualnych. Eksperymenty z nowymi stylami życia, powrót do nauki, próba nawiązania nowych znajomości, odbudowa lub poprawa starych więzi, budowa relacji w nowych rodzinach, towarzyszyć temu mogą przeprowadzki, zmiana miejsca pracy, zmiana szkół dzieci, to czas naprzemiennego postępu i regresu, czas prób i błędów, czas zmiennych nastrojów.
- III etap – odnowienie poczucia stabilizacji: relacje się uspokajają, wspólne udzielanie wsparcia dzieciom, stabilizują się formy wizyt, odwiedzin, ustalenia dotyczące dzieci zazwyczaj ulegają zerwaniu, gdy dziecko osiąga kolejny etap rozwoju, rodziny prowadzone przez jednego rodzica są szczególnie bezbronne wobec wyzwań i zagrożeń, (m. in. kłopoty finansowe brak zabezpieczenia na wypadek choroby, kryzysu czy straty).
Istota rozwodu-perspektywa dzieci:
Dzieciom, w każdym wieku, gdy ich rodzice się rozwodzą ,może towarzyszyć: silne poczucie odrzucenia,
Dziesięć lat później…..
Dzieci, których rodzice się rozwiedli, mogą czuć się tak, jakby przeżyły tragedię i mogą przenosić tę tożsamość na tożsamość własnych nie narodzonych jeszcze dzieci,
Planowanie opóźniania posiadania własnych dzieci do momentu, kiedy będą pewni, że ich małżeństwa są dobre; „Nikt nie powinien przeżyć tego, co ja przeżyłem”, „Możesz unieważnić małżeństwo, ale nie unieważnisz dzieci”).
Relacjonują, że ich dorastanie jest trudniejsze niż, jak sobie wyobrażają, dorastanie dzieci z pełnych, szczęśliwych rodzin. Czują się pozbawieni różnego rodzaju ekonomicznej i psychologicznej pomocy, Pozbycie się złudzenia ponownego małżeństwa rodziców, pozostaje poczucie straty i tęsknoty,
"Dzieci rozwodu" mają też bardziej konserwatywną moralność niż ich rodzice. Chcą tego, czego ich rodzice nie osiągnęli: dobrych małżeństw, zaangażowania, wiecznie trwającej miłości i wierności.
Równocześnie towarzyszą im obawy, że będą zdradzeni i odrzuceni. Wiele dzieci wchodzi w dorastanie lub we wczesną dorosłość z bagażem nieprzepracowanych uczuć, ( np. gniewu na zachowanie rodziców w trakcie małżeństwa).Chociaż dzieci mogą doświadczać trudnych emocji , związanych z rozpadem rodziny, mogą także być świadome cierpienia rodziców.
……………lat później
Martwy punkt systemu
Każdy system rodzinny rozwija swoje własne reguły postępowania.
Zmieniają się one stopniowo. Rozwód jest wydarzeniem, kiedy zmieniają się one gwałtownie.
Martwy punkt systemu w trakcie rozwodu (punkt zamarcia) – rozstająca się rodzina nie potrafi zmienić dotychczasowych reguł „martwy punkt” tworzy swój własny system: z członkami, regułami zachowania. Włączani są do niego (lub następuje próba ich włączenia): członkowie rodziny, terapeuci, mediatorzy, adwokaci, czasami sędziowie, nauczyciele, wychowawcy, nauczyciele przedszkoli, lekarze, przedstawiciele stowarzyszeń, sąsiedzi, znajomi itp.
Rodzic zmienia tak długo krąg w/w osób (tj. pracowników socjalnych, nauczycieli, doradców/terapeutów, nauczycieli, nauczycieli przedszkola, adwokatów, znajomych, lekarzy, itp.) aż znajdzie taki, który podziela jego stanowisko, zgadza się bezkrytycznie „z jego wersją wydarzeń”, wspiera go np. w „roli ofiary” i akceptuje jego działania mające na celu proces „wyobcowania” (alienacji) dziecka i drugiego rodzica wobec „fachowców”, którzy prezentują stanowisko odmienne niż jego własne. Rodzic ma bardzo krytyczny stosunek, np. podważa kompetencje, doświadczenie zawodowe, zarzuca „złe” intencje, zrywa kontakt.
Syndrom Gardnera (1984) – Parental Alienation Syndrome (PAS),Induzierte Eltern – Kind Entfremdung
A ) Kampania odrzucania i pomniejszania:
B) Absurdalna racjonalizacja ( absurdalne wyjaśnienia ):
C ) Brak ambiwalencji:
D) Przyjmowanie strony jednego z rodziców (tzw. programującego rodzica) w opozycji do drugiego
E) Rozszerzenie wrogości na dalszą rodzinę odrzucanego rodzica:
F) Zjawisko ( fenomen ) posiadania „własnego zdania”:
Magdalena Łężak-Przygoda
Literatura:
1. Andritzky W. „Verhaltensmuster und Persönlichkeitsstruktur entfremdender Eltern : Psychosoziale Diagnostik und Orientierungskriterien für Interventionen”,
2.Wallerstein J., Blakeslee S. „Druga szansa”, wyd. Charaktery, Kielce 2006,
3.Ward P. Campbell H. J. „Family Wars : The Alienation of Children” PACE Custody Newsletter 9/1993,
4. PAS – stosować ostrożnie – „Charaktery” 4/2008
Współpraca półkul mózgowych
Każda półkula mózgu obsługuje pewne funkcje umysłu. Powszechnie uważa się ,że w lewej – logicznej – znajdują się ośrodki mowy, logicznego, racjonalnego myślenia, wspiera ona czytanie, liczenie, porządkowanie.
Z kolei prawa - twórcza półkula – odpowiada za emocje, kojarzenie, pomysłowość , twórczość, w niej mają swoje źródło wyobraźnia i intuicja.
Zazwyczaj używamy swoich półkul naprzemiennie. Często zdarza się, że funkcje jednej dominują. Mamy wówczas do czynienia z osobami o różnych zdolnościach: informatycy, prawnicy, matematycy, a z drugiej strony artyści, wybitni naukowcy.
Obydwie półkule uzupełniają się ,współpracują ze sobą przy odbiorze sygnałów zmysłowych i reagowaniu na nie. Dlatego optymalnym stanem do nauki jest zintegrowana praca obu półkul.
Zintegrowana praca obu półkul ułatwia uczenie się i zapamiętywanie.
Przed przystąpieniem do nauki wykonaj ćwiczenia, które pobudzą działanie obu półkul mózgowych!
Aktywna praca obu półkul to szybka i przyjemna nauka!
Literatura:
Porady Lekarza Rodzinnego Nr 72 "Uczenie się... a pamięć"
Magdalena Łężak-Przygoda
OKRES PRZYGOTOWAWACZY - 3-9 MIESIĄC ŻYCIA PŁODOWEGO
OKRES MELODII 1 ROK ŻYCIA
Między 1 a 3 miesiącem życia pojawia się głużenie- jest to trening narządów artykulacyjnych (wyrażanie przypadkowych dźwięków gardłowych, tylnojęzykowych) np.agu,ga,kha,gli,kli,tli,ebw,bwe oraz wibrujący dźwięk „r”
GŁUŻĄ WSZYSTKIE DZIECI NIE ZALEŻNIE OD KULTURY, JĘZYKA CZY USZKODZONEGO NARZĄDU SŁUCHU
Około 6 miesiąca życia głużenie zmienia się w gaworzenie- świadome wymawianie sylab ma-ma,ta-ta,da-da,e-pa,mem-mem
ROZPOCZYNA SIĘ TRENING SŁUCHOWY, NIE GAWORZĄ DZIECI GŁUCHE!
Jeśli do 10 miesiąca życia dziecko nie gaworzy trzeba wykonać badanie słuchu obwodowego
Pod koniec 1 roku życia z dzieckiem można nawiązać kontakt słowny- świadome powtarzanie dźwięków z konkretnym wskazaniem osoby, sytuacji czy przedmiotu (mama,tata,lala,baba)
OKRES ZDANIA 2-3 ROK ŻYCIA
OKRES SWOISTEJ MOWY DZIECKA 3-7 ROK ŻYCIA
STYMULUJ ROZWÓJ MOWY DZIECKA
SSANIE TO PODSTAWA - ssanie piersi przez dziecko jest treningiem narządów artykulacyjnych (ssąc dziecko wykonuje ćwiczenia izometryczne warg, języka i żuchwy, wargo obejmują całą brodawkę, język jest cofnięty a jego tylna część unosi się do podniebienia- dziecko wykonuje takie same ruchy jak podczas mówienia
PODCZAS KARMIENIA SMOCZKIEM JĘZYK JEST PŁASKI NIE PRACUJE JEGO CZUBEK
KARMIENIE PIERSIĄ TO DZIAŁANIE PROFILAKTYCZNE ZAPOBIEGAJĄCE WADOM ZGRYZU I WADOM WYMOWY
RUCH RECEPTĄ NA WSZYSTKO
KAŻDY ETAP JEST ISTOTNY
SPOSOBY MASAŻU
MUZYKA ŁAGODZI OBYCZAJE
DOBRY WZORZEC
ĆWICZENIA ODDECHOWE
Ćwiczenia oddechowe poprawiają sprawność aparatu oddechowego- zwiększają pojemność płuc, kształtują ruch przepony, wydłużają fazę wydechową
Np. w trakcie posiłków możemy dmuchać gorącą zupkę, podczas imprez dmuchać świeczki na torcie urodzinowym, wąchać kwiatki na spacerze
DŹWIĘCZNE GŁOSKI
wyrażenia dźwiękonaśladowcze(onomatopeje) wpływają bardzo aktywizująco na niemowlę i odgrywają dużą rolę w rozwoju mowy- ćwiczą cały aparat mowy, zastępują wyrazy zbyt trudne, często są pierwszymi, naturalnymi słowami dziecka mającymi określone znaczenie
Np. Szczekanie psa „chau,chau..”, „szmer liści szsz..”, odgłos silnika samochodu „brrrr…”
KRZYK ZAMIAST MOWY
3 PRZYCZYNY ZBYT GŁOŚNEGO MÓWIENIA:
1) Nieprawidłowo funkcjonujący aparat słuchu
2) Opieszałe reagowanie na potrzeby dziecka lub reagowanie dopiero na wykrzyczane prośby
3) Nawykowe głośne mówienie wyuczone w obecności głośno mówiących rodziców i pełnego hałasu, czy chaosu najbliższego otoczenia
mgr Magdalena Łężak-Przygoda
+48 792 678 661
+48 668 678 661
+48 604 708 025